Στις αρχές του 20ού αιώνα, στο Παναιτώλιο Αγρινίου, μέσα σε ένα λιτό αλλά ξεχωριστό σπίτι, λειτούργησε ένα από τα πρώτα οδοντιατρεία ολόκληρης της Δυτικής Ελλάδας.
Το οδοντιατρείο αυτό, όπως μεταφέρεται από μαρτυρίες και οικογενειακές αφηγήσεις, εξυπηρετούσε πελάτες όχι μόνο από την τοπική περιοχή, αλλά και από την Πάτρα, την Άρτα και άλλες πόλεις, γεγονός που αποδεικνύει την αναγνώριση και την εκτίμηση που είχε κατακτήσει ο γιατρός της εποχής.
Ο πρωτοπόρος αυτός οδοντίατρος ήταν ο παππούς της οικογένειας, ο οποίος είχε μάθει την τέχνη της οδοντιατρικής κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας — μια συνηθισμένη πρακτική της εποχής για την εκπαίδευση σε βασικές ιατρικές δεξιότητες.
Παρά την έλλειψη επίσημου τίτλου σπουδών, κατάφερε να διακριθεί για την επιδεξιότητά του και την αφοσίωση στους ασθενείς του.
Συγκινητική είναι η μαρτυρία ότι μέχρι και τη δεκαετία του ’90, κάτοικοι του Παναιτωλίου ανέφεραν ότι είχαν ακόμη σφραγίσματα στα δόντια τους από τα χέρια του — μια άτυπη αλλά αδιάψευστη «υπογραφή» της δουλειάς του, που άντεξε στον χρόνο.
Δυστυχώς, η ζωή του κόπηκε πρόωρα το 1936, όταν άφησε πίσω του μικρά παιδιά και ένα έργο που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει ή να καταγράψει.
Μαζί του χάθηκαν και πολλές λεπτομέρειες της επαγγελματικής του πορείας, ωστόσο η μνήμη του ζει – μέσα από τις αφηγήσεις, τα χαμόγελα που έφτιαξε και τα δόντια που σφράγισε.
Μαρτυρία από τον Παναγιώτη Μπερικέτη