Μια γενιά κοριτσιών βρήκε στις Hi-5 όχι μόνο τραγούδια, αλλά πρότυπα. Δύο δεκαετίες μετά, επιστρέφουν σε αυτές με λιγότερη ντροπή και περισσότερη συνειδητότητα.
Αθήνα — Στην αυλή ενός δημόσιου σχολείου στην Άνω Γλυφάδα, πέντε κορίτσια χορεύουν σε απόλυτο συγχρονισμό το «Ξέρω τι ζητάω». Είναι η αρχή της δεκαετίας του 2000, και οι Hi-5 μόλις έχουν σαρώσει το ελληνικό pop τοπίο. Τα τραγούδια τους δεν είναι απλώς επιτυχίες· είναι οδηγίες χρήσης για το πώς να είσαι κορίτσι.
Δύο δεκαετίες μετά, οι μαρτυρίες όσων μεγάλωσαν με τα τραγούδια των Hi-5 δεν αφήνουν περιθώριο για αμφιβολία: Το φαινόμενο υπήρξε πολύ βαθύτερο από εμπορική επιτυχία. Ήταν μια πρωτογενής, ενσώματη εμπειρία πολιτισμικής κοινωνικοποίησης — ένα σεμινάριο θηλυκότητας με ήχο euro-pop. Η Αλεξάνδρα Κ. στα DM μου μοιράζεται πως έχει σπάσει το πόδι της χορεύοντας Hi-5. ΟΚ, το αναπολογητικά loud βίωμα της pop κουλτούρας μπορεί να έρθει με κόστος.
Η Ζωή εκμυστηρεύεται πως για να αγοράσει το CD των Hi-5 είπε ψέματα στον πωλητή του καταστήματος πως θα το κάνει δώρο στο ανιψάκι της. Στην προεφηβεία των Millennials, η ενοχή με την απόλαυση πήγαιναν χέρι-χέρι. Να γουστάρεις αυτά τα κοριτσίστικα «ελαφρά» τραγούδια; Τι ντροπή. Δεν το ήξεραν τότε, αλλά σε κάποια χρόνια, θα διεκδικούσαν με καθαρό θάρρος τη γοητεία που τους άσκησε το concept «Popstars».
Οι αφηγήσεις διαφέρουν σε τόπο, αλλά συγκλίνουν στην εικόνα: Κορίτσια που σχηματίζουν κύκλο στο διάλειμμα για να αναπαραστήσουν χορογραφίες· οικογενειακές γιορτές που μετατρέπονται σε μικρές πασαρέλες· σαλόνια που γίνονται αυτοσχέδιες σκηνές. Αμήχανα βλέμματα γονιών που ακουν τις κόρες τους να τραγουδούν με σιγουριά πως «άλλο αγάπη και άλλο σεξ». Όπως οι σημερινοί γονείς παρακολουθούν τα παιδιά τους να χορεύουν «πήρα στην π**τάνα μου τσιντσίλα», αλλά με λιγότερο ηθικό πανικό.
Η συμμετοχή δεν ήταν τυχαία. Ήταν οργανωμένη, επίμονη, συλλογική. Η εμπειρία Hi-5 δεν μεταδιδόταν μόνο με CD ή τηλεόραση· περνούσε από σώμα σε σώμα, μέσα από την πράξη της μίμησης και της συν-κίνησης.
«Στο διάλειμμα του σχολείου, με τις φίλες μου, προσπαθούσαμε να κάνουμε τις χορογραφίες τους, τραγουδώντας το “άλλο αγάπη κι άλλο σεξ” τόσο δυνατά, χωρίς να καταλαβαίνουμε απολύτως τίποτα», θυμάται η Μαρία.
Διαβάστε Επίσης: Η διάλυση των Hi5 και άλλες ιστορίες από τη δισκογραφία του 2000
Ο Πρώτος Popstar Δεν Ήταν Αγόρι
Το 2003, λίγο πριν το διαδίκτυο κυριεύσει τα πάντα και πριν το Spotify γίνει το οξυγόνο της ποπ κουλτούρας, ένα talent show στο Mega παρουσίασε στο ελληνικό κοινό τις Hi-5 — πέντε νεαρές γυναίκες με όνομα σαν high five, με στόχο να γίνουν το πρώτο mainstream girl band της χώρας.
«Νόμιζα ότι το συγκρότημα θα λεγόταν Popstars», λέει η Αγγελική, που τότε πήγαινε Τετάρτη Δημοτικού. Η αγαπημένη της ήταν η Shaya και σήμερα ξέρει πως αυτό που στα αλήθεια «αγόρασε» στο όλο marketing κόλπο του πρώτου girlband στην Ελλάδα ήταν τα «πολύχρωμα ρούχα, οι χορογραφίες, οι cool fun προσωπικότητες κοριτσιών που μου έδιναν μια εντελώς διαφορετική οπτική της θηλυκότητας από αυτή που μέχρι τότε ήξερα, το ντροπαλό ρομαντικό ντελικάτο πρότυπο μιας κλασικής Disney Πριγκίπισσας ή ακόμα χειρότερα της Πριγκίπισσας Σίσσυ». Οι Hi-5 ήταν κάτι παντελώς διαφορετικό από ό,τι σερβιριζόταν έως τότε ως θηλυκότητα στον πλανήτη Ελλάδα.
Το κοινό τις δέχτηκε με θέρμη — αλλά κυρίως με δίψα. Όχι μόνο για ποπ, αλλά για κοριτσίστικη ποπ. Για έναν ήχο που δεν ντρεπόταν να δηλώσει: είμαι εδώ για να χορέψω, να μιλήσω για το «τι ζητάω», να φοράω δίχτυ, φλουό παντελόνια και κορσέδες και όχι, δεν θα απολογηθώ για τη χαρά μου.
Το σχολείο ως στούντιο commercial χορού
Το σχολικό προαύλιο μεταμορφωνόταν σε κλαμπ ημέρας, με κορίτσια να προσπαθούν να αντιγράψουν τη χορογραφία του «Ξέρω τι Ζητάω» με μια ακρίβεια που σήμερα μόνο το TikTok θα ζήλευε.
Για την Κυριακή, αυτό το girl band ήταν η πρώτη μαζική πύλη σε μια εφηβική θηλυκότητα που μόλις έβγαινε από το αυγό. «Πολύχρωμα μπουστάκια, φαρδιά παντελόνια με σχοινιά, κάθε είδους ασύμμετρο ύφασμα που ταίριαζε πάνω στο σώμα με απόλυτη μαεστρία, μαλλιά, λακ, κρεπαρίσματα, κοτσίδια κι άλλα κοτσίδια και δύο ροζ τούφες. Kαι χορευτικές κινήσεις με απόλυτο συντονισμό που έπρεπε πάση θυσία να ακολουθήσεις για να νιώσεις με έναν μαγικό τρόπο πως είστε όλες ένα. Κορίτσια από κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη, από κάθε τάξη του σχολείου, μικρές και λίγο μεγαλύτερες.»
Το θέμα δεν ήταν απλώς η μουσική. Ήταν η αίσθηση ότι ανήκεις. Ότι η φιλία, η χαρά, το glam και η έκφραση δεν είναι κατώτερες θηλυκότητες — είναι μορφές δύναμης.
Diversity, πολυπολιτισμικότητα και άγουρος φεμινισμός
Η Αγνή θυμάται που πολλοί παραβλέπουν: «Το θυμάμαι ως την πρώτη εκπομπή στην ελληνική τηλεόραση που προωθούσε έστω και λίγο την πολυπολιτισμικότητα, με την παρουσία της Σάγια και της δασκάλας χορού, που είχαν μαύρο δέρμα και ήταν φοβερές χορεύτριες. Και με τη Μαρλέν που έσπαγε τα τότε στερεότυπα γιατί φορούσε καλσόν με δίχτυ το πρωί και χρυσά κοσμήματα με αθλητικά ρούχα». Το λες και μια ήσυχη επανάσταση.
Οι στίχοι του «Άλλο αγάπη και άλλο σεξ» έκαναν τα κορίτσια να κοκκινίζουν και να γελάνε, αλλά σήμερα τους αναγνωρίζουν ως μικρά feminist manifestos. Η Αγγελική λέει: «Τότε ντρεπόμουν να πω “σεξ”. Τώρα το τραγουδάω με πάθος. Ήταν ένα καλώς εννοούμενο girl power».
Η Ιωάννα δεν θα ξεχάσει τους κορσέδες, τα cargo παντελόνια και τα δίχτυα στο live τους στον Λυκαβηττό. «Δεν έπαιζαν κάποιον ρόλο. Ήταν απλώς ο εαυτός τους — ένα μείγμα κοριτσιού, γυναίκας και tomboy.»
Trash και λύτρωση: η δεύτερη ζωή των Hi-5
Το ενδιαφέρον δεν σταμάτησε όταν οι Hi-5 διαλύθηκαν. Αντίθετα, επανήλθε με νέα φόρτιση: Μέσα από τα memes, τα «trash parties», τις αναρτήσεις στο TikTok. Αυτό που κάποτε θεωρήθηκε χαζοχαρούμενο ή κιτς, σήμερα αγκαλιάζεται ως queer σύμβολο, ως αυτοσαρκασμός, ως επιστροφή στο αυθεντικό.
«Τότε ντρεπόμουν, σήμερα είμαι περήφανη που τις ήξερα απ’ έξω», λέει η Μαρία που στα 13 της άλλαξε στρατόπεδο, «έγινε αγοροκόριτσο», και απέρριψε οτιδήποτε κοριτσίστικο. Χρειάστηκε χρόνος για να καταλάβει ότι το ροζ δεν είναι αδυναμία· είναι απόφαση.
Στον δημόσιο λόγο της εποχής, οι Hi-5 είχαν ταυτιστεί με «ευκολία», «κατασκευή», «κατανάλωση». Κι όμως, όπως υποστηρίζει η φιλόσοφος Sara Ahmed, αυτό που φέρνει χαρά στα κορίτσια είναι συχνά εκείνο που η κοινωνία τους μαθαίνει να αποστρέφονται. Ίσως το μεγαλύτερο τραύμα δεν ήταν η μουσική· ήταν η ντροπή που καλλιεργήθηκε γύρω από αυτήν.
Όταν Η Trash Νοσταλγία Είναι Πολιτική Πράξη ή Κάτι Τέτοιο Τελοσπάντων
Τα χρόνια πέρασαν. Οι περισσότερες τις άφησαν πίσω για λίγο — και τις ξαναβρήκαν στα 30 τους. Στα trash parties, στα reels, στα παλιά CD που μυρίζουν παιδικότητα και ηχεία δωματίου. «Τι 6, τι 26», λέει η Aurora. «Το “Ξέρω τι Ζητάω” παραμένει banger.»
Η Μαρία το περιγράφει ως επιστροφή σε μια καθαρή χαρά: «Δεν σε κάνει αδύναμη το να αγαπάς το φως, το χρώμα, τη μόδα. Είναι δύναμη. Οι Hi-5 μου έμαθαν ότι αυτό το κοριτσίστικο σύμπαν αξίζει χώρο — και εξακολουθεί να αξίζει».
Η Έλενα το λέει αλλιώς: «Όταν χορεύουμε ακόμη το “Γεννήθηκα ξανά”, επιστρέφουμε σε εκείνες τις στιγμές που ήμασταν πιο αυθεντικά εμείς. Τότε που ξέραμε καλύτερα από πάντα τι ακριβώς ζητάμε».
Διάβασε περισσότερα στο: reader.gr