Eurokinissi
Προφανώς κάθε άνθρωπος από εμάς έχει μία πολύ κακή ιστορία τρέλας από διάφορα μέρη στα οποία η κίνηση διαλύει τον ψυχισμό τους. Πολλές από αυτές τις ιστορίες αφορούν λεωφόρους, οδούς και καλντερίμια. Υπάρχει όμως και μία που αφορά φανάρι. Και μάλιστα βρίσκεται αρκετά μακριά από το κέντρο.
Πρόκειται για το φανάρι που βρίσκεται στην άνοδο της λεωφόρου Παναγούλη στο ύψος που αυτή τέμνει την Ελευθερίου Βενιζέλου. Πρόκειται ουσιαστικά για το τοπόσημο που αποτελεί ένα νοητό όριο που χωρίζει τον Καρέα από την Ηλιούπολη.
Οι άνθρωποι που μένουν στα Νότια Προάστια και δουλεύουν προς το κέντρο ή τα Βόρεια Προάστια γνωρίζουν ήδη πόσο δύσκολο κομμάτι είναι η κατά τα άλλα πανέμορφη διαδρομή του Καρέα ή αλλιώς της Αλίμου-Κατεχάκη. Για πολλούς από αυτούς μάλιστα ο πόνος συνεχίζεται και μετά την Κατεχάκη.
Το φανάρι που ενώνει Ηλιούπολη με Κατεχάκη
Αλλά ας επιστρέψουμε στο συγκεκριμένο φανάρι που, ομολογουμένως, έχει κάθε λόγο να είναι τόσο πήχτρα καθώς κρατάει ελάχιστα δευτερόλεπτα και εξυπηρετεί ουσιαστικά όλους τους κατοίκους της Αγίας Μαρίνας και ευρύτερα μεγάλου μέρους της Ηλιούπολης.
Ξεκινώντας, λοιπόν, περίπου από τις 8 το πρωί και σίγουρα μέχρι τις 10, καθημερινά οι οδηγοί υφίστανται ένα μαρτύριο που μπορεί να κρατάει ακόμα και 45 λεπτά. Προσωπικά έχει περάσει μία μέρα που έκανα το φανάρι αυτό 40 λεπτά και την υπόλοιπη διαδρομή από την Ηλιούπολη μέχρι την Αγία Παρασκευή σε μόλις 35 λεπτά.
Τις ώρες αιχμής, πολλές φορές θα βρεις το Google Maps να προτείνει ως πιο συμφέρουσα μία διαδρομή που ξεκινάει από Ηλιούπολη, περνάει Δάφνη, Συγγρού, περνάει μέσα από το κέντρο και φτάνει στα Βόρεια Προάστια. Όλο αυτό για να γλυτώσεις το συγκεκριμένο φανάρι.
Ο λόγος που μιλάμε για φανάρι της υπομονής
Υπάρχουν φυσικά λόγοι που συμβαίνει αυτό. Δεν υπάρχουν εναλλακτικές διαδρομές που να μπορείς να ακολουθήσεις προκειμένου να φτάσεις στον Καρέα. Το αποτέλεσμα είναι πως ουσιαστικά αυτή η στροφή να είναι μονόδρομος για μία ολόκληρη περιοχή προκειμένου να συνδεθεί με την Κατεχάκη.
Η συνθήκη είναι ασφαλώς καλύτερη τα σαββατοκύριακα και τις αργίες. Αρκετά καλύτερη αλλά όχι καλή τα απογεύματα και τα βράδια και σίγουρα ολοένα και δυσκολότερη με την πάροδο των χρόνων η οποία γεννάει συνεχώς νέες κατηγορίες εργαζομένων που αναγκάζονται να περνούν 2 και 3 ώρες της ημέρας καρφωμένοι στο αυτοκίνητό τους.